Θέλω απλά να σε ευχαριστήσω που υπομένεις τη μητέρα σου, τη δουλειά της, τους αγνώστους που συναντάς σε καθημερινή σχεδόν βάση στο σπίτι μας, τα αφηνιασμένα παιδάκια που μετά βίας μπορούν να σε σηκώσουν αγκαλιά αλλά εν τέλει εννοείται ότι το κάνουν, τη φασαρία, τις ώρες του ύπνου σου που κάθε άλλο παρά τακτικές είναι και εκείνο το μπισκοτάκι με γεύση καφέ που σου έδωσα αντί για το πρωινό σου σήμερα το πρωί. Ναι, το ξέρω ότι έχει μέσα στιγμιαίο καφέ αλλά σου άρεσε και πολύ μάλιστα. Είναι μια μικρή διατροφική παρασπονδία για να σε ευχαριστήσω για όλα όσα περνάς μαζί μου κάθε μέρα. Το χειρότερο πράγμα που έκανες στη φωτογράφηση για το Country Living ήταν να πιαστείς από τα γένια του φωτογράφου όταν σε πήρε αγκαλιά (αν και είμαι σίγουρη ότι του άρεσε). Δεν δυσανασχέτησες όταν στο ραντεβού μου με την Τζόυς από την Westminster σε κρατούσε εκείνη αγκαλίτσα ενώ εγώ έβαζα να πιω τον 3ο καφέ μου. Δεν έφερες αντίρρηση όταν θήλασες (για να μπορέσεις να ησυχάσεις) 6 φορές μέσα σε 2 ώρες στη διάρκεια ενός πολύ θορυβώδους επαγγελματικού τηλεφωνήματος την περασμένη εβδομάδα. Αυτό τουλάχιστον ήταν μια αποζημίωση για το μπισκοτάκι με γεύση καφέ που έφαγες σήμερα το πρωί. Να μην ξεχάσω και την προηγούμενη εβδομάδα που ξύπνησες από τον πρωινό υπνάκο σου αλλά πέρασαν λίγα λεπτά μέχρι να έρθω κοντά σου καθώς ήμουν εντελώς απορροφημένη από τη δουλειά που είχα ξεκινήσει. Μπήκα στο δωμάτιο και είδα ότι είχες ξανακοιμηθεί. Σου ζητώ συγγνώμη. Αλλά μπορεί να νύσταζες ακόμα, έτσι; Δεν έκλαψες παρά ελάχιστα όταν σε πήρε στα χέρια της η Ελένη, η οποία κανονικά δεν είναι αρκετά μεγάλη για να μπορεί να σε βγάζει από την κούνια σου και ύστερα σκόνταψε και πέσατε και οι δύο στο πάτωμα το Σάββατο το πρωί. Λυπήθηκε πάρα πολύ γι΄ αυτό που συνέβη αλλά μου είπε γεμάτη ενθουσιασμό ότι εσύ έκλαψες πολύ λίγο. Και αν έχεις πιάσει ένα σωρό άσχετα αντικείμενα από το πάτωμα, τα έχεις μασουλήσει και τα έχεις καταπιεί πριν το πάρω καν είδηση. Αναστεναγμός. Το ξέρω ότι κάποιες μέρες εκεί που παίζεις κάτω από το σχεδιαστήριό μου πρέπει να βαριέσαι λίγο αλλά μετά σε κοιτάζω και σε βλέπω να παίζεις με τόση χαρά κάθε μα κάθε μέρα Μερικές φορές εκπλήσσομαι που εξακολουθείς να το βρίσκεις διασκεδαστικό. Μάλλον κάνουμε το ίδιο πράγμα. Παίζουμε ο καθένας στη δική του γωνιά. Και κάποιες στιγμές μέσα στην ημέρα, μπουσουλάς μέχρι το γραφείο μου, πιάνεσαι από τα πόδια μου για να σηκωθείς όρθιος και αναφωνείς δείχνοντας κάτι καινούριο. Χτυπάς τα στρουμπουλά χεράκια σου στην αγκαλιά μου σαν να λες, άντε, μαμά, ώρα να θηλάσουμε. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω, σωστά; Σωστά. Πρέπει να ομολογήσω ότι πολλές φορές, χωρίς εσύ να το συνειδητοποιείς καν, δεν συγκεντρώνομαι στη δουλειά μου παρά κάθομαι και σε χαζεύω που παίζεις. Και δεν τολμώ να πω λέξη, επειδή ξέρω ότι αν ακούσεις τη φωνή μου θα χαλάσει η δική σου όμορφη συγκέντρωση και ύστερα δεν θα έχω χρόνο για τη δουλειά μου. Τον χρόνο που συχνά περνάω απλά κοιτώντας εσένα. Είσαι ένα χρυσό, χρυσό παιδί.
Σε αγαπώ Ρόμαν Χόρνερ. Πολλά φιλάκια,
η Μαμά.
Πραγματικά συγκινητικό!
Απίστευτη μαμά! Δεν με εκπλήσσει που τη θαυμάζεις τόσο.
Το ίδιο κάνω και εγώ τώρα που τη γνωρίζω!
Παρεπιπτόντως τα σχέδιά της είναι μοναδικά!!