Η Ιωάννα σήμερα μοιράζεται την εμπειρία της από τη δημιουργία πρωτότυπων χειροτεχνημάτων στο προσωπικό της εργαστήριο που έχει εγκαταστήσει στο σπίτι της, καθώς και συμβουλές για να κάνετε ευχάριστη και ασφαλή την παρουσία ενός μικρού παιδιού ανάμεσα σε μικροσκοπικές χάντρες, ψαλίδια, κορδέλες, κόλλες και άλλα μικροαντικείμενα. Οι φωτογραφίες της ανάρτησης φιλοξενούνται με παραχώρηση της Ιωάννας, την οποία μπορείτε να γνωρίσετε περισσότερο στο μπλογκ της Puccarina’s Workshop.
Πώς αποφάσισες να ξεκινήσεις μια τόσο δημιουργική ασχολία και από πού εμπνέεσαι για τις κατασκευές σου;
Δυστυχώς η ιστορία για το πώς ξεκίνησα τις κατασκευές δεν είναι καθόλου μα καθόλου πρωτότυπη. Ανέκαθεν μου άρεσε να πειραματίζομαι με διάφορες χειροποίητες τεχνικές αλλά καμία δεν είχε καταφέρει ποτέ να με “κρατήσει”. Όταν έγινα μανούλα και οργανώνοντας τη βάφτιση του γιού μου έπεσα πάνω στο scrapbooking και με αυτό σαν έναυσμα μπλέχτηκα σε δημιουργικά μονοπάτια τα τελευταία σχεδόν 2 χρόνια από τα οποία δύσκολα θα ξεφύγω. Ίσως χρειαζόμουν την ωριμότητα της “μάνας” για να ασχοληθώ πιο ουσιαστικά με τη δημιουργία… Πηγή έμπνευσής μου τώρα είναι τα πάντα, από την οικογένεια μου, τη φύση, το ίντερνετ μέχρι και ένα μουσικό κομμάτι που θα ακούσω τυχαία στο ραδιόφωνο.
Πώς οργάνωσες το εργαστήριό σου στο σπίτι;
Η προηγούμενη απάντηση ήταν μια κοινότυπη ιστορία αυτή εδώ είναι μια πονεμένη… Μέχρι πρόσφατα εργαστήριο δεν υπήρχε και ήμουν μια κατατρεγμένη δημιουργός που σαν τον Βασιλάκη Καΐλα στο “λουστράκο” περιφερόμουν με το κασελάκι μου από δωμάτιο σε δωμάτιο. Φέτος τα Χριστούγεννα και σε ένα πνεύμα ευγνωμοσύνης για το ότι σε τόσο δύσκολες εποχές εγώ και η οικογένεια μου μπορούμε ακόμα να χαμογελάμε, αποφάσισα να οργανώσω ένα χώρο του υπογείου σε προσωπικό χώρο δημιουργίας. Όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες αυτός ο χώρος είναι ένας μισοτελειωμένο δωμάτιο με τούβλινους τοίχους και τσιμεντένιο δάπεδο. Παρόλα αυτά, είμαι πολύ χαρούμενη που έγινε επιτέλους μια αρχή και ελπίζω σε βάθος χρόνου να καταφέρω να τον μετατρέψω στο εργαστήριο των ονείρων μου. Η οργάνωση του εργαστήριου έγινε (και συνεχίζεται) με οικονομικές λύσεις. Ράγες στον τοίχο πάνω από τον πάγκο μου για τα χρώματα μου και τα μικροεργαλεία μου, πλαστικά κουτιά με ετικέτες για τις σφραγίδες μου, τα μελάνια μου. Βαζάκια μπαχαρικών για τις χαντρούλες μου και τα λουλουδάκια μου. Μια μικρή συρταριέρα μεταλλική για τα υφάσματα και τις τσόχες μου και γενικά αποθηκευτικές πρακτικές λύσεις που μια νοικοκυρά έχει μέσα στα πόδια της αρκεί να μπορεί να τις οραματιστεί σαν οργάνωση χώρου!
Είναι εύκολο να κατασκευάζεις χειροτεχνίες σε περιβάλλον με μικρό παιδί;
Ψέματα δεν θα πω, εύκολο δεν είναι. Ένα μικρό παιδί = εξερεύνηση του κόσμου! Από την άλλη χειροτεχνίες = κοπίδια, ψαλίδια, κόλλες, μικροσκοπικά αντικείμενα! Αν βάλεις αυτές τις δύο ισότητες στο ίδιο χώρο καταλαβαίνετε νομίζω όλες τι μπορεί να συμβεί. Ο γιός μου αυτή τη στιγμή είναι 2,5 χρονών και λατρεύει τις ανακαλύψεις. Σπάνια δουλεύω παρουσία του γιατί τις περισσότερες φορές καταλήγω να προσέχω εκείνον παρά να δημιουργώ. Ελπίζω όμως πως μιας και είναι ένα παιδί που από μωρό μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον με τέτοια υλικά, σύντομα θα χάσει το ενδιαφέρον του και θα του φαίνονται το ίδιο κοινότυπα όσο ένα πιρούνι! Δεν σας κρύβω πως αν και αγόρι ελπίζω κάποτε να μπορούμε να δημιουργούμε και παρέα αν και δεν νομίζω η ιδέα να άρεσε και πολύ του μπαμπά του…
Πώς σε βοηθάει ο σύντροφός σου στην ασχολία σου;
Για να μπορέσει μια εργαζόμενη μητέρα να δημιουργεί για προσωπική ευχαρίστηση το μόνο σίγουρο είναι πως χρειάζεται η ανοχή του συντρόφου της! Ευτυχώς ο καλός μου είναι ένας άνθρωπος που καταλαβαίνει αυτή την εσωτερική μου ανάγκη και μου παραχωρεί την ελευθερία να μπορώ να την ικανοποιώ. Μπορεί να μη συμμερίζεται 100% το ενθουσιασμό μου στην θέα ενός χειροποίητου τσόχινου μανιταριού αλλά μπορεί να φάει πίτσα ή να κάτσει δύο ώρες με το μικρό για να φτιάξω εγώ το τσόχινο μανιταράκι και αυτό είναι ανεκτίμητο! Μεταξύ μας άλλωστε υπάρχει ένας μυστικός κώδικας που σπάνια τον λέμε ανοιχτά “ό,τι σε κάνει να χαμογελάς με κάνει διπλά ευτυχισμένο γιατί μου χαρίζει το χαμόγελό σου”. Με αυτό το μότο ξεκινήσαμε σαν ζευγάρι και με αυτό πορευόμαστε μέχρι σήμερα. Γι’ αυτό άλλωστε του Αγίου Βαλεντίνου βάζω σε σακούλες με καρδούλες ηλεκτρικά τρυπάνια και βίδες γιατί αυτά κάνουν τον καλό μου να χαμογελά…
Θυμάσαι κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό με το παιδί σου ενώ εσύ εργαζόσουν στο εργαστήριο;
Το περιστατικό που θα σας περιγράψω είναι από την εποχή που ήμουν ακόμη “νομάς” και δεν είχα εργαστήριο. Ότι είχα παραλάβει ένα μηχανηματάκι κοπής μοτίβων που πολύ το ήθελα και καιγόμουν από ανυπομονησία να το δοκιμάσω. Μην μπορώντας να περιμένω τον καλό μου να γυρίσει, πήρα τον μικρό αγκαλιά (ενός χρόνου τότε) και καθίσαμε παρέα να εξερευνήσουμε το μηχάνημα. Φυσικά εκείνος ήθελε να πατήσει όλα τα κουμπιά και για να του τραβήξω το ενδιαφέρον κάθε φορά που έκοβε μια πεταλουδίτσα το μηχάνημα εγώ αναφωνούσα όλα χαρά, “Δημήτρη κοίτα ουάου”. Εκείνος γούρλωνε τα ματάκια του και προσπαθούσε να καταλάβει τι με έκανε τόσο χαρούμενη. Μερικές μέρες μετά όταν είδε εκείνες τις πεταλουδίτσες πάνω σε μια κάρτα, γύρισε και μου είπε με μια φυσικότητα, “Ατό είναι μαμά ουάου!”. Έκτοτε όταν βλέπει μια δημιουργία μου την παίρνει στα χεράκια του και λέει σε όλους, “ατό είναι μαμά ουάου”!
Τι θα συμβούλευες τις μητέρες που θέλουν να στήσουν ένα μικρό στούντιο χειροτεχνίας στο σπίτι;
Ανεπιφύλακτα να το κάνουν! Και στούντιο να μην καταφέρουν να φτιάξουν όμως, αν νοιώθουν “δημιουργική φαγούρα” (όπως μ’ αρέσει να την αποκαλώ) στα χέρια τους να μην την αφήσουν ανεκμετάλλευτη! Είμαστε από τους πιο δημιουργικούς λαούς και με τα λιγότερα μέσα σε υλικά και σχετική παιδεία κάνουμε θαύματα. Καθημερινά συναντάω κοπέλες με απίστευτο ταλέντο που σε μια άλλη χώρα… μια άλλη εποχή ίσως, θα εξελισσόντουσαν σε εξαιρετικούς καλλιτέχνες. Είναι οι Καλλιτέχνες του Μικρόκοσμού μου και ειλικρινά τους θαυμάζω πολύ περισσότερο γιατί καταφέρνουν να δημιουργούν μικρά θαύματα μετά τις δώδεκα το βράδυ αφού κοιμίσουν τα παιδιά τους, θυσιάζοντας χρόνο από την προσωπική τους ξεκούραση στο όνομα της δημιουργίας! Για όσες τώρα έχουν ήδη αναγνωρίσει πως πάσχουν από το μικρόβιο της δημιουργίας και θέλουν ένα χώρο για να το στεγάσουν, έχω να προτείνω το εξής: μην παρασύρεστε από τα craft room του εξωτερικού και μην απογοητεύεστε. Μια γωνία του σπιτιού σας ένα γραφείο, μια παλιά βιβλιοθήκη και μερικά κουτιά είναι αρκετά για να ξεκινήσετε.
