Εργάζομαι στο σπίτι, παρέα με δύο μικρά παιδιά. Επιστρέφουν από το σχολείο και το πάρτι αρχίζει. Πλύσου, βάλε πρόχειρα, φάε, διάβασε και άλλα γνωστά σε όλες τις οικογένειες. Εργάζομαι στο σπίτι, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορώ πάντα να ασχολούμαι με το σπίτι. Και καλά το σπίτι… τα παιδιά όμως; Τι θα φάμε; Πάααααααλι μπιφτέκια; Πεινάω, δεν είναι έτοιμο το φαγητό; Μαμάααααα!!! Αν είστε μια μαμά WAHM, το σκηνικό γνωστό και “άκρως τρελό και απόρρητο”!
Επαγγελματικό τηλεφώνημα με μια μαμά με ουκ ολίγες ακαδημαϊκές και επαγγελματικές περγαμηνές, συζητάμε για ένα έργο, εγώ προσπαθώντας, χωρίς καθόλου κομψότητα να διώξω τα παιδιά μου από το δωμάτιο και εκείνη γαργαλώντας τον μικρό της, προσχολικής ηλικίας. Θύμισε μου, γιατί το κάνουμε αυτό; Με ρωτάει και εγώ απαντάω “Για να είμαστε κοντά τους, γιατί μας αρέσει!” Είναι όμως η μαμά σπίτι; Τελικά, που είναι η μαμά;
Κολλημένη στον υπολογιστή, συχνά απέχω κατά πολύ από την εικόνα που ονειρευόμουν όταν εγκατέλειψα την οκτάωρη δουλειά για να εργάζομαι με ημιαπασχόληση στο σπίτι και να είμαι μια πιο σωστή μαμά με την δυνατότητα να διαχειρίζεται αποτελεσματικότερα τα του οίκου της. Ένα τεχνικό πρόβλημα στη δουλειά, ένα deadline, τα παιδιά με συνάχι η ακόμα χειρότερα η μαμά με συνάχι, είναι συμβάντα που τινάζουν στον αέρα το οικογενειακό αλλά και το επαγγελματικό πρόγραμμα. Αυγά τηγανητά και μακαρόνια σκέτα συχνά πυκνά είναι το μενού. Πού είναι εκείνες οι εποχές που επέστρεφα από τη δουλειά μπαφιασμένη για να ξεδώσω στην κουζίνα, μαστορεύοντας μενού υψηλών προδιαγραφών;
Εδώ αρχίζει η ανοδική πορεία σε αυτό το μαμαδίστικο παραλήρημα! Μήπως δεν έχω τόση ανάγκη να ξεδώσω σε κάτι γιατί η δουλειά μου εδώ και τώρα και το ακατάστατο γραφείο μου στην παιδική κρεβατοκάμαρα είναι ό,τι καλύτερο είχα μέχρι τώρα; Μπορώ να πάρω τα παιδιά μου από το σχολείο και να εξαργυρώσω τα σκανταλιάρικα χαμόγελά τους. Οι συνεργάτες μου με ξέρουν πια καλά, έχουν κατανόηση όταν τους κρεμάω για λίγο για τα παιδιά και τις ανάγκες τους. Είναι Άνοιξη, μπορώ να ξεχάσω για κάμποσο καιρό τις ιώσεις. Είμαι εδώ, στη δουλειά και στο σπίτι μαζί! Η μαμά είναι εδώ και κάνει ότι καλύτερο μπορεί για όλους.
Βιώνω ακριβώς την ίδια κατάσταση, τις ίδιες ενοχές και την ίδια ανησυχία καθώς δουλεύω απ’ το σπίτι με 2 μικρά παιδιά κι εγώ. Καμιά φορά σκέφτομαι πως “ποιόν κοροϊδεύω” ότι είναι καλύτερα που δουλεύω απ’ το σπίτι αφού είμαι συνέχεια μπροστά στον υπολογιστή και μήπως θα ήταν προτιμότερο να δούλευα εκτός σπιτιού. Μετά το ξανασκέφτομαι και λέω πως όχι, είναι ότι καλύτερο μπορώ να κάνω δεδομένων των συνθηκών και τουλάχιστον τα παιδιά μου με βλέπουν, έρχονται να μου κλαφτούν και να με ενοχλήσουν – έχουν τουλάχιστον αυτή την “πολυτέλεια” απ΄το να τρέχουν σε ξένες γυναίκες. Μπορώ να θηλάζω το μωρό μου, έστω και μπροστά στον υπολογιστή προγραμματίζοντας. Μπορώ να έχω την 5χρονη κόρη μου δίπλα μου να ζωγραφίζει απ’ το να αναρωτιέμαι τι να κάνει τώρα το παιδάκι μου σπίτι ενώ εγώ δουλεύω υπερωρίες σ’ ενα γραφείο. Οπότε καταλήγω ότι είμαι much better this way. Χώρια που δε χρειάζεται να ανησυχώ κάθε πρωί τι θα βάλω στη δουλεια 🙂
Δάφνη, είναι έτσι ακριβώς όπως τα λες!
Πώς τα βγάλατε πέρα με παιδιά και δουλειά όταν τα παιδιά ήταν σε προσχολική ηλικία; Εννοώ σε ηλικία που οι ώρες που περνούν μέσα στο σπίτι είναι περισσότερες;
Υπομονή και επιμονή, μερική απασχόληση (part time), bolek & lolek και πολλή αγάπη 🙂 Μπορείς να δεις περισσότερα σχετικά άρθρα στο tag σχέσεις με τα παιδιά. Είναι πολύ δύσκολο πάντως να διατηρήσεις ισορροπίες με νήπια στο σπίτι… Καλή συνέχεια!