Συνέντευξη με την Αρχοντία ή αλλιώς Μάμ-α

Λέγομαι Αρχοντία και είμαι 37 ετών. Σπούδασα ζωγραφική και διακόσμηση στην σχολή καλών τεχνών της Μπολόνια, στην Ιταλία. Ζωγραφίζω τοιχογραφίες, παιδικά δωμάτια, και κάνω πολύ ιδιαίτερες τεχνοτροπίες και faux finishes σε τοίχους και σε έπιπλα. Επίσης ζωγραφίζω πίνακες και αγιογραφίες κατόπιν παραγγελίας, καθώς και έπιπλα. Στο σπίτι, εκτός από τις παραγγελίες για πίνακες ή εικόνες, κάνω όλη τη δουλειά γραφείου. Δηλαδή τα προσχέδια, τα δείγματα και όλη την προετοιμασία για τις τοιχογραφίες και τις τεχνοτροπίες, καθώς και ενημέρωση της ιστοσελίδας μου με τις νέες δουλειές, έλεγχο αλληλογραφίας και επικοινωνία με τους υποψήφιους πελάτες, ενημέρωση των βιβλίων μου και παραγγελίες υλικών.

Πριν μείνω έγκυος εργαζόμουν ως σχεδιάστρια – διακοσμήτρια στον ιδιωτικό τομέα, όπου το ωράριο εργασίας ήταν αδύνατο να συμβαδίσει με την μητρότητα. Η γέννηση του παιδιού μας, άλλαξε εντελώς τις προτεραιότητές μας! Ήταν πολύ σημαντικό για μας να είμαστε κοντά στο παιδί μας, και συμφωνήσαμε πως ειδικά η δική μου παρουσία δεν έπρεπε να λείψει από το σπίτι. Δεν ήθελα όμως και να μείνω χωρίς δουλειά, τόσο για οικονομικούς λόγους, όσο και για την προσωπική ικανοποίηση που λαμβάνω μέσω της δουλειάς μου. Έτσι, από την περίοδο της εγκυμοσύνης κιόλας, προσπάθησα να βρω τρόπους να μεταβώ σε ελεύθερο επάγγελμα. Κατά προτίμηση ήθελα κάτι σχετικό με τις αρχικές σπουδές μου που είναι αυτό που αγαπούσα πάντα να κάνω, και μάλιστα οργανωμένο έτσι που να μπορεί να λειτουργήσει με έδρα το σπίτι.

Η διατήρηση της πίστης στην αξία της ως επαγγελματία, όταν όλοι πιστεύουν ότι είναι πλέον μια νοικοκυρά που απλά βγάζει το χαρτζιλίκι της!

Το σημαντικότερο για μένα ήταν πως ο σύζυγος μου πίστευε πολύ στο ταλέντο μου, και με ενθάρρυνε να προχωρήσω, παρόλο που εμένα με ανησυχούσε η ανασφάλεια του ελεύθερου επαγγέλματος – μια και το αντικείμενό μου δεν ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένο στην Ελλάδα και δεν ήξερα αν θα είχε επιτυχία.

Δεν υποτίμησε ποτέ την αξία της δουλειάς μου, και τη συνεισφορά μου στον οικογενειακό προϋπολογισμό (βλ.ερώτηση #3). Επίσης η κατανόησή του όταν το τραπέζι της κουζίνας μετατρέπεται σε σχεδιαστήριο, το ψυγείο με τους μαγνήτες σε πίνακα ανακοινώσεων, οι τοίχοι του σπιτιού μας σε δειγματολόγιο, το laptop είναι διαρκώς κατειλημμένο, και τρώει αυγά γιατί παρόλο που ήμουν στο σπίτι όλη μέρα, σχεδίαζα και δεν πρόλαβα να μαγειρέψω.

Τώρα που το παιδάκι μου μεγάλωσε πάει σχολείο, και έτσι είμαι ελεύθερη να διαθέτω τα πρωινά για τις δουλειές που πρέπει να γίνουν εκτός σπιτιού. Έτσι, όλες οι άλλες μένουν για τις ώρες που κοιμάται, δηλαδή το μεσημέρι και το βράδυ.

Απλωμένα τα χαρτιά μου στο τραπέζι, να κάνω λογαριασμούς με το κομπιουτεράκι και να σημειώνω για να βγάλω ένα κοστολόγιο, και να μου έρχεται και η μικρή από δίπλα (3 ετών) με το τηλεκοντρόλ, ένα μπλοκάκι και ένα μολυβάκι, και να κάνει και εκείνη το ίδιο!!

Η ανάθεση εργασιών! Όταν η μικρή δεν με αφήνει να δουλέψω, δεν αξίζει τον κόπο να διαμαρτυρηθώ. Ο καλύτερος τρόπος να την φέρω βόλτα είναι να της ζητήσω να με… βοηθήσει. Της δίνω μπογιές και της αναθέτω να φτιάξει προσχέδια. Ή της ανοίγω αρχεία με καρτούν στο laptop για να κάνει επιλογές ποιους χαρακτήρες να ζωγραφίσω στο επόμενο παιδικό δωμάτιο. Ή της φτιάχνω ζύμη και την βάζω να πλάθει κουλουράκια όλο το απόγευμα για να έχουμε την άλλη μέρα για το πρωινό.

Μην πέσει στην παγίδα να δουλεύει με τις πιτζάμες και τις παντόφλες επειδή είναι στο σπίτι και βαριέται να ντυθεί – ρίχνουν την απόδοση.

Για πάντα! Στην αρχή ήταν δύσκολο… και η απόφαση και η οργάνωση. Τώρα που έφτασα ως εδώ δεν το αλλάζω με τίποτα!