Η Δώρα μάς δίνει τη δικιά της σκοπιά για την εργασία από το σπίτι (στο χωριό) και μας εισάγει στο επάγγελμα της επιμέλειας κειμένου, με ξεχωριστό στιλ αλλά και χιούμορ.
Α. ΘΕΣΕΙΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΕΣ
Η εργασία εξ αποστάσεως, όπως και η μάθηση εξ αποστάσεως (εκ του οίκου συνήθως) είναι λύση ανάγκης, ανεπιθύμητη παρενέργεια, αντισταθμιστική διέξοδος.
Οι μανούλες που κλείνονται στο σπίτι για να φροντίσουν το παιδιά τους, πολύ σύντομα ας βγουν έξω να αεριστούν στην κοινωνική συνάφεια. Η ηλεκτρονική συνάφεια είναι μόνο υποκατάστατο ή αρχικό στάδιο μιας πραγματικής διαπροσωπικής σχέσης.
Β. ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: μια προσωπική ιστορία
Έχοντας ήδη έναν μισθό ως εκπαιδευτικός σε δημόσιο σχολείο, μισθό που μειώθηκε σημαντικά με την κρίση…
Έχοντας ξεπεράσει τα σαράντα και βιώνοντας μια προσωπική κρίση ταυτότητας…
Έχοντας παιδιά μεγαλωμένα κάπως…
Αποφάσισα να ξεκινήσω μια νέα σταδιοδρομία, ένα νέο επάγγελμα, και να κυνηγήσω κάτι που ήθελα από χρόνια.
Επένδυσα στην προσωπική μου εκπαίδευση, ενώ θα όφειλα να τσιγκουνευτώ τα χρήματα για τα δίδακτρα ή τουλάχιστον να τα επενδύσω στην εκπαίδευση των παιδιών μου. Παρακολούθησα εξ αποστάσεως σεμινάρια και επιμορφώθηκα στη διόρθωση και επιμέλεια κειμένου.
Κυνήγησα τη δουλειά, πιστεύοντας χωρίς καμιά ταπεινοφροσύνη ότι «το έχω». Με τη σύσταση μιας πολύ καλής φίλης, έκανα δοκιμαστικό σε έναν εκδοτικό οίκο που αγαπούσα, έγινα δεκτή κι έκανα αρχή. Αμάθητη ελεύθερη επαγγελματίας, συνηθισμένη στο μηνιάτικο του δημοσίου.
Ενώ στην αρχή ήμουν επιφυλακτική και κυρία, απέκτησα τελικά μια πολύ καλή σχέση εμπιστοσύνης με τους ανθρώπους που εργάζονται στον εκδοτικό οίκο. Συνεργαζόμαστε άψογα και πληρώνομαι κανονικά –λίγα μεν, αλλά πληρώνομαι τα συμπεφωνημένα. (Την καλή σχέση δεν την απέκτησα εξ αποστάσεως ούτε από το σπίτι. Την απέκτησα διά ζώσης και από κοντά. Ένιωθα ότι βρίσκομαι στον φυσικό μου χώρο μαζί τους.)
Γ. ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗ/ΔΙΟΡΘΩΤΗ
Επιμελούμαι ή διορθώνω καθημερινά κάπου πέντε ώρες, σπασμένες. Από τον εκδοτικό οίκο μού στέλνουν ένα αρχείο word και τα στοιχεία επικοινωνίας του συγγραφέα ή του μεταφραστή. Αν πρόκειται για μεταφρασμένο κείμενο ζητάω και το πρωτότυπο. Η δουλειά μου είναι να κάνω το κείμενο εκδόσιμο. Δουλεύω για χάρη του αναγνώστη. Του κάνω ευχάριστη την ανάγνωση. Κυνηγάω το λάθος, την πιθανή παρερμηνεία. Τα εντοπίζω και τα υποδεικνύω.
Αυτό είναι το σιωπηλό κομμάτι της δουλειάς, που γίνεται στον υπολογιστή, παρέα με τα λεξικά και το Διαδίκτυο. Εδώ σπαζοκεφαλιάζεις για την ακρίβεια του νοήματος, για τη διατήρηση του ύφους. Κι όταν γίνει η σελιδοποίηση και κάνω τις τυπογραφικές διορθώσεις, πασχίζω για την ομορφιά της ευανάγνωστης σελίδας.
Το άλλο κομμάτι της δουλειάς, η διαπροσωπική επαφή με τον συντάκτη του κειμένου, είναι το πιο ωραίο. Με μέιλ, με τηλέφωνα, με ραντεβού (τις σπάνιες φορές που είμαι στην πρωτεύουσα, αφού ζω στην επαρχία) συζητάμε με αφορμή το προς έκδοση βιβλίο για τη ζωή, την ιστορία, την τέχνη. Έχω γνωρίσει –τον έναν χρόνο περίπου που κάνω αυτή τη δουλειά- πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους, λογοτέχνες και καθηγητές πανεπιστημίου, οι οποίοι έχουν δεχτεί από την αφεντιά μου διορθώσεις. Προσπαθώ να μη δειλιάζω. Διπλωματικός ο ρόλος μου. Οφείλω να συνεργάζομαι. Είμαι ο ενδιάμεσος. Ανάμεσα στον εκδότη και τον συγγραφέα. Ανάμεσα στον συγγραφέα και τον αναγνώστη. Αφανής μα απαραίτητος μεσολαβητής.
Γ. ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ
Όταν είμαι στο σπίτι ωσεί παρούσα, μα στην πραγματικότητα εντός του κειμένου που επιμελούμαι, μένουν πίσω τα πάντα: τα ασιδέρωτα, τα άπλυτα, τα αμαγείρευτα, τα άστρωτα και άλλα γυναικουλίστικα.
Όταν τα γυναικουλίστικα στοιβάζονται, καταλαβαίνω ότι δεν είναι απλώς τέτοια, αλλά μόχθος που δεν έχει καταβληθεί. Κι αυτός που θα τον καταβάλει είμαι εγώ. Στους άλλους έχω φορτώσει μύρια άλλα. Αλλιώς, εν όψει το ρημαδιό.
Είναι και το ρημαδιό στις σχέσεις στο σπίτι: η απουσία από τα προβλήματα των παιδιών. Αφού είμαι διαρκώς απασχολημένη με άλλα, χάνω επεισόδια από τις ζωές τους. Αν μπορούσαν, θα τον έσπαγαν τον υπολογιστή. Μα τους λέω ότι από αυτόν ζούμε. Χάρη σε αυτόν θα τους πάρω παπούτσια, θα πάρουμε το αεροπλάνο για την Αθήνα. Και στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό θα τα στείλω, άμα μείνει τίποτα μέχρι τότε.
Δ. ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ
Μπορώ επιτέλους να διαβάζω χωρίς τύψεις. Δεν διαβάζω, βρε παιδιά, για διασκέδαση. Δεν διαβάζω καν για ψυχαγωγία. Διαβάζω για το μεροκάματο (έτσι ισχυρίζομαι). Διαβάζω, και γι’ αυτό πληρώνομαι. Κι όχι απλώς διαβάζω τα έτοιμα, αλλά επεμβαίνω κριτικά και αλλάζω προληπτικά. Είμαι πανευτυχής ανάμεσα στα γράμματα. Βρήκα μια θέση που μου ταιριάζει, χωρίς ενοχές.
Δώρα Φραγκάλλη
